Paradiso na podstawie Boskiej Komedii Dantego Alighieri premiera: 14 września 2021 r. reżyseria: Ewa Wycichowska scenariusz: (wybór tekstów) Jagoda Ignaczak, Ewa Wycichowska scenografia: W. Wycichowski, R. Warcholiński, M. Śliwiński muzyka: Aldona Nawrocka, Hildegarda z Bingen ruch sceniczny: Ewa Wycichowska kostiumy: Małgorzata Górna-Saniternik, Adrianna Ziółek obsługa techniczna: Tomasz Fijołek, Piotr Nowak przedstawienie wystawiono 12 razy
Wykonawcy: realizacja filmu: Jarosław Darnowski
realizacja nagrań: Andrzej Papajak
Obsada:
Dante – Marek Kasprzyk
Starzy – Jolanta Kowalska, Mariusz Saniternik
Chór:
Soliści – Agnieszka Makówka, Helena Saciuk, Karolina Szymańska, Michał Barański
oraz Małgorzata Górna-Saniternik, Dymitr Hołówko, Tomasz Moskal, Ewa Stefańska-Nowak, Martyna Stępińska
Trąbka – Tomasz Woźniak
Skrzypce - Natalia Szymańska
Głosy:
Marek Kasprzyk, Karolina Łukaszewicz (Beatrycze), ks. Waldemar Sondka, Ewa Wycichowska
Specjalne podziękowania dla Księdza Arcybiskupa Grzegorza Rysia.
Film:
Agnieszka Nabialczyk (Ewa), Tomasz Słomka (Adam), Tomasz Moskal (Wąż)
W spektaklu wykorzystano nagranie z płyty AVE Aldony Nawrockiej w wykonaniu Polskiego Chóru Kameralnego Schola Cantorum Gedanensis pod dyr. Jana Łukaszewskiego
Raj z Boskiej Komedii Dantego Alighieri to nie sielski, zinfantylizowany obraz aniołków na niebieskich chmurkach. Realizatorzy spektaklu Paradiso, trzeciej części dzieła wielkiego Florentczyka, idą za wizją Dantego, ale uniwersalizując postaci i zdarzenia posuwają się jeszcze o krok dalej, malując logosowy Raj barwami pełnymi dystansującej ironii. zaproponowany przez Ewę Wycichowską gatunkowy synkretyzm, pozwala na podróż przez meandry ludzkich słabości, wątpliwości i pragnień ale w Paradiso Teatru Logos nie znajdziemy tak mocno obecnej u Dantego polityki, konkretnych biografii i zamkniętej narracji. Wycichowska i współtwórcy spektaklu raczej dialogują z Dantem niż go ilustrują, ale cel jest wspólny to droga, na której nie ma łatwych pytań i jeszcze łatwiejszych odpowiedzi. Paradiso jest kulminacją wędrówki Dantego i kulminacją wędrówki twórców spektaklu, którzy przeprowadzają widza przez trzy części Boskiej Komedii, tworząc przestrzeń artystycznych poszukiwań i duchowego doznania. Od Inferno, przez Purgatorium do Paradiso, w siedemsetną rocznicę powstania Boskiej Komedii Teatr Logos buduje wspólnotę niepokoju, ale nie lęku, odnajdując nadzieję tam, gdzie inni ją porzucili.
A czy tam byłem duszą, czy z chałatem
mojego ciała, ty to wiesz, miłości,
co swoim światłem niosłaś mnie nad światem.
Gdy krąg, co tańczy tam na wysokości
tęsknotę, którą mu zapalasz w łonie,
słodką muzyką uszy mi wymości. (I, 73-78)
|